Ladodeya Reflections - Fragment/AI music clip draft (Read Description)

Details

Description

Music Clip Vision – Powered by Human Creativity and AI

This music clip idea was first brought to life using AI. For the first time in history, creators can clearly see and feel how their video might look before rolling a single camera. Today, even independent producers have access to tools that can support their creative process.

But let’s never forget: AI is a tool in the hands of creators and artists – not a replacement for them.

We share this song with you knowing that one day soon, we will create this music clip with real human actors, actresses, and artists. Thanks to AI, we can now visualize our vision with crystal clarity, gather your feedback, and refine our ideas before production begins.

True art is born when inspiration meets dedication – when hearts work together in harmony. This is the journey we are on, and we invite you to be part of it.


"Ladodeya Reflections"

A poetic, shamanic song about awakening from a false reality and spiritual rebirth through the symbolism of the lake’s mirror and the presence of the Goddess Ladodaya.

Lyrics:

[Verse 1]
In a broken mirror, the children of the world dream,
Where gold has value and the heart is lost.
Where truth is a prisoner and lies hold the throne,
From the earliest years—muzzles are placed upon dreams.
Spirits of the Ancestors—among willows and oaks,
Cry out: "Abandon this dream of the meat-machine!"
"Pass through the mirror, the surface of the lake,
Leave behind the time that devours the soul."

[Chorus]
Ladodaya… dream the light from within the heart.
Ladodaya… let the soul finally open.
Cast off the cloak of deceit, abandon this fear,
On the other side, the true dream awaits.

[Verse 2]
Ladodaya—the Goddess of vision and shadow,
Throws from her shoulders the cloak of civilization’s prison.
She steps into the lake—cleansed by crystal water,
To wash away the filth of the world made of concrete.
The water whispers, the mirror shatters—
The time has passed, it’s time to reach inward.
Do not see with the left hemisphere—but with the heart,
For only feeling wears the true face.

[Chorus]
Ladodaya… dream the light from within the heart.
Ladodaya… let the soul finally open.
Cast off the cloak of deceit, abandon this fear,
On the other side, the true dream awaits.

[Bridge]
The White Lady, rising from the depths of the waters,
Cleansed from the deceit of lies.
The Świtezie carry her, a dance of mists,
Breaking the chains, washing away fear.

[Verse 3]
And she emerges—from the lake amid glowing dawns,
No longer the same who went in—but cleansed of dread.
Clad in the white of dreams, with the power of ancient words,
She scatters visions—to tear us from the nightmare’s grip.
Maidens of the lake—carry the dawn in their hands,
Touching souls, awakening in people a luminous thought.
For the dream that held us was but an enchantment,
And the truth reflected in the heart is seen with fresh eyes.

[Chorus]
Ladodaya… dream the light from within the heart.
Ladodaya… let the soul finally open.
Cast off the cloak of deceit, abandon this fear,
On the other side, the true dream awaits.

The mirror will not lie to you when you look with the heart.
Beyond the surface of the dream—eternal life begins.

POLISH

„Odbicia Lustrzane”
Oto „Odbicia Lustrzane” – poetycka, szamańska pieśń o przebudzeniu z zakłamanej rzeczywistości i odrodzeniu duchowym poprzez symbolikę lustra jeziora i obecność Bogini Ladodei.

[Zwrotka 1]
W zakrzywionym zwierciadle śnią dzieci świata,
Gdzie złoto ma wartość, a serce się zatraca.
Gdzie prawda jest więźniem, a kłamstwo ma tron,
Od najmłodszych lat – wkładany jest kaganiec snom.
Duchy Dziadów – wśród wierzb i dębiny,
Wołają: „Porzućcie ten sen z mięso maszyny!”
„Przejdźcie przez lustro, przez taflę jeziora,
Zostawcie za sobą czas, który pożera duszę.”

[Refren]
Ladodeja… śnij światło z wnętrza serca.
Ladodeja… niech dusza się wreszcie otwiera.
Zrzuć płaszcz obłudy, porzuć ten lęk,
Po drugiej stronie czeka prawdziwy sen.

[Zwrotka 2]
Ladodeja – Bogini wizji i cienia,
Zrzuca z ramion płaszcz cywilizacyjnego więzienia.
Wchodzi w jezioro – Oczyszczana kryształową wodą,
By zmyć z siebie brud świata z betonu.
Woda szepcze, lustro pęka –
Czas już minął, pora sięgnąć wnętrza.
Nie lewą półkulą – lecz sercem patrz,
Bo tylko uczucie prawdziwą ma twarz.

[Refren]

Biała Pani z głębi wód wynurzona,
Z obłudy kłamstw oczyszczona.
Świtezie ją niosą, taniec mgieł,
Zrywają kajdany zmywają lęk.

I wychodzi – z jeziora wśród łun,
Nie ta sama, co szła – lecz oczyszczona z trwóg.
W bieli snów, z mocą pradawnych słów,
Rozsiewa wizje – by wyrwać z koszmarnego snu.
Panny z jeziora – niosą dłońmi świt,
Dotykają dusz, budząc w ludziach świetlista myśl.
Bo sen, co nas więził, był tylko urokiem,
A prawda odbita w sercu świeżym widziana jest wzrokiem.

Lustro cię nie skłamie, gdy patrzysz sercem.
Za taflą snu – zaczyna się życie wieczne.